Słońce, Ziemia, Księżyc i... teoria strun

MM&AlK

Słońce, Ziemia, Księżyc i … teoria strun.

O znaczeniu torusów w najnowszej teorii, teorii strun, nie będę nikogo przekonywał. Piszą na ten temat zarówno najnowsze publikacje naukowe jak i publikacje popularno-naukowe. W bardzo ładny i ciekawy sposób przedstawił rolę torusów w teorii strun Edward Frankel, w książce Miłość i matematyka, Wyd. Prószyński i S-ka 2015 r., na str. 288 i 289. Pozwoliłem sobie zacytować jeden fragment książki…

[…] „Torus można zdefiniować jako iloczyn dwóch okręgów. Faktycznie siatka na powyższym rysunku wyraźnie pokazuje, że torus przypomina naszyjnik z paciorkami.

 

 

Rolę paciorków odgrywają w nim pionowe okręgi siatki, natomiast rolę łańcuszka naszyjnika, na który nawleczono paciorki – poziomy okrąg przebiegający, jak możemy sobie wyobrazić przez środek wykreślonego, przez nas torusa. Matematyk powiedziałby, że taki naszyjnik jest „przestrzenią włóknistą”, której włóknami są paciorki, rolę bazy zaś odgrywa łańcuszek. A zatem torus jest przestrzenią włóknistą, której włóknami są okręgi, a bazę stanowi inny okrąg.

Oznaczmy promień okręgu podstawowego (łańcuszka) jako R₁ , a promień okręgów tworzących włókna (paciorki) jako R₂. Okazuje się, że zwierciadlana rozmaitość dualna naszego torusa również jest torusem, ale w tym wypadku jest to iloczyn okręgów o promieniach 1/R₁ i R₂. Ta odwrotność promienia przypomina inwersję ładunku elektrycznego, do której dochodzi za sprawą dualizmu elektromagnetycznego.

Mamy zatem dwa torusy dualne ze względu na symetrię zwierciadlaną – jeden z nich, nazwijmy go T, ma promienie R₁ i R₂, drugi zaś, nazwijmy go T^V, ma promienie 1/R₁ i R₂. Zwróćmy uwagę, że jeśli okrąg podstawowy torusa T jest duży (czyli R₁ jest duże), to okrąg podstawowy torusa T^V jest mały (ponieważ 1/R₁ jest małe) i odwrotnie. Tego rodzaju zamiana „dużego” na „małe” jest charakterystyczna dla wszystkich dualizmów w fizyce kwantowej. [...]”

My przyjmiemy, dodatkowo, że w torusie o promieniu R₁ i R₂ zanurzony jest inny torus o promieniu R₁ i R₃. Mamy zatem równocześnie kolejny (drugi) dualizm 1/R₁ i R₃.

Zgodnie z filozofią pitagorejską możemy przyjąć, że miarą dla wszystkich promieni jest promień R₁. Zachodzą zatem zależności:

R₂ = (1/a)R₁ , w_r = (1/b)R₂ = (1/ab)R₁

R₃ = (1/d)R₁, w_r = (1/c)R₃ = (1/cd)R₁ .

Przedstawiony na schemacie układ jest nie symetryczny (między dualizmem 1 i 2 brak symetrii).

Ciekawa i piękna jest natomiast symetria zwierciadlana, łamana między dualizmem 1 i 2 gdy zachodzi relacja:

R₂ = (1/a)R₁;   w_r = (1/b)R₂ = (1/ab)R₁

 R₃ = (1/b)R₁ ;    w_r = (1/a) R₃ = (1/ab) R₁ .

Układ jak niżej:

Możemy zauważyć, że przyjmując wielkości liczb jak niżej, otrzymamy zależności czasowo- przestrzenne układu Słońce, Ziemia, Księżyc :

w_r = (1/ab) R₁ = constans

a = 365,256 = constans

b = 86 164,10035 = constans

Dla zależności czasowo-przestrzennych sfery Ziemi zachodzi zależność:

w_sek = 1 sek. ; Doba = b w_sek  ;  Rok = a x doba = abw_sek

Okres obrotu Ziemi (a więc i sfery czasowo-przestrzennej) wokół własnej osi wynosi 0,99726968 dnia, zatem okres ten wyrażony w sekundach wynosi:

86 400 sek x 0,99726968 = 86 164,10035sek.

Droga przebyta przez Ziemię na orbicie w ciągu sekundy:

w_droga = (1/ab)2πR₁

Droga przebyta przez Ziemię na orbicie w ciągu doby:

2π R₂ = bw_droga

Droga przebyta przez Ziemię na orbicie (w ciągu roku):

2π R₁ = a (2π R₂) = abw_droga

Droga przebyta przez Ziemię na orbicie w ciągu a sekund:

aw_droga = 2π R₃ = obwód Księżyca.

Droga przebyta przez Ziemię na orbicie (w ciągu roku):

2π R₁ = b (2π R_K) = abw_droga

Przedstawione zależności czasowo-przestrzenne nie zależą od przyjętych przez obserwatorów wzorców długości. Tak więc trudno przyjąć założenie, że przyjęte przez starożytnych jednostki czasu były przypadkowe… Zależności przestrzenne, czasowe i prędkości mają jeden wspólny i niezmienny wzorzec – średni promień orbity Ziemi. Analizując starożytne teksty należy przyjąć, że starożytni doskonale znali realia otaczającej nas czaso-przestrzeni. W legendzie egipskiej, 1/64 część zaginionego „Oka Horusa” (1/64 promienia R₂), to promień Ziemi R_Z.

Z zależności:

365,256 x 64 R_Z = 86 164,10035 R_K,

gdzie R_K jest promieniem Księżyca otrzymamy:

R_Z = [86 164,10035 / (365,256 x 64)]R_K = 3,7R_K

Z układem nie symetrycznym mamy do czynienia gdy wybieramy wzorzec długości (drogi) odwracając zależności np. przyjmując jako wzorzec, jak proponują co niektórzy, drogę przebytą przez światło w czasie jednej sekundy,w jednostkach długości obserwatora (np. 299 792,458 [km]). Droga w_r, przebyta przez światło w czasie jednej sekundy, nie zależy od wzorców długości (drogi), przyjętych przez obserwatorów. Mamy wówczas układ:

w_r = constans

a = 365,256= constans

b = 86 164,10035= constans

d =1,366172524 = constans

e = 0,005791306 = constans

R₂ = dw_r   ;   R₁ = aR₂ = adw_r

R₃ = ew_r   ;   R₁ = bR₃ = bew_r

Droga przebyta przez Ziemię na orbicie w ciągu jednego jej obrotu wynosi:

2π R₂ = 2π(1,366172524 w_r)

Droga przebyta przez Ziemię na orbicie w ciągu jednego jej obiegu wokół Słońca wynosi:

2π R₁ = 2π(365,256 R₂) = 2π(1,366172524 x 365,256 w_r)

Liczba w nawiasie: 1,366172524 x 365,256 = 499,0027114 mówi ile razy promień R₁ jest większy od swej miary, czyli drogi przebytej przez światło w czasie 1 sekundy. Jeżeli przyjęty wzorzec traktujemy jako wzorzec prędkości, wówczas liczba ta określa ilość sekund potrzebną, aby sygnał świetlny przebył drogę równą R₁.

R₁= 499,0027114 x 299 792,458 [km]

R₁= 149 597 249,4 [km]

Liczba a i liczba b nie zależy od wzorców długości (drogi), przyjętych przez obserwatora. Liczby te mają charakter uniwersalny dla obserwatorów na Ziemi, w przeszłości, teraz (obecnie) i w przyszłości.

To tak kilka dźwięków nowych i starych...